ارتقای فضاهای سبز به فضاهایی سرزنده برای شهر

توجه خاصی شده است. به این منظور حاشیه بزرگرا هها، کنارخیابانها، فضاهای خالی میان باف تهای مسکونی، بخ شهای فرسوده مناطق مختلف استفاده م یشوند و از فضایی پرت و بیهوده، به فضایی سبز تغییر م ییابند و در چهره شهر اثر قابل ملاحظه ای بر جای می گذارند. با وجود این، مشاهدات نشان می دهد که، نتوانست هاند شمار قابل توجهی از این گونه فضاهای سبز را از قطع های زمین و لک های سبز به مرتبه فضای عمومی سبز ارتقا دهند. این فضاهای سبز، بسترهای بسیار مستعدی برای برخی از فعالی تهای جمعی مردم هستند و م یتوان آ نها را به فضاهایی سرزنده و پویا تبدیل کرد. به نظر می رسد که، فراهم آوردن زمین ههایی برای برخی از رفتارها و کارکردهای جمعی در ای نگونه فضاهای سبز می تواند به سرزنده کردن آ نها کمک کند. با این کار د لبستگی و علاقه مردم و بهان ههای حضور و استفاده آ نها از فضاهای سبز بیشتر م یشود و این امر ضمن زنده و فعال کردن فضاهای سبز، به رشد شخصیت افراد و بهبود روابط اجتماعی آنها کمک م یکند. برای این منظور شایسته است که اولاً در روش برنامه ریزی و طراحی شهری مرسوم در ایران تأمل و برای این فضاهای شهری اهمیت بالاتری قائل شود، ثانیاً در هنگام طراحی فضاهای سبز با راهکارهای معمارانه و خلاق، و پی شبینی برخی از فضاها و عناصر لازم و جوابگو برای عرضه برخی خدمات خاص به مردم، در پیشبرد نیات فوق به صورت عملی فعالیت شود. در مقاله حاضر به این مقوله توجه گردیده و به ذکر برخی ملاحظات و نکاتی پرداخته شده است که، شاید بتواند طراحان محیط را در راه نیل به هدف فوق یاری رساند.